Tijdens de zomervakantie van 2007 ben ik 2 weken naar Frankrijk geweest.
|
De vorige dag zijn we (ik, mijn ouders en zusje samen met mijn oom, tante en nichtje) erg vroeg van huis
vertrokken naar een huisje in het Franse
bergdorpje Vallandry,
een onderdeel van het bekende skigebied 'Les Arcs'. Het was de eerste keer voor ons vieren dat we zoiets
als dit besproken, dus het was maar afwachten waar we precies terecht zouden komen. Na een redelijk
voorspoedige reis door Duitsland (af en toe Baustelle und Stau) kwamen we ergens rond 20:30 aan op het
vakantiepark. Hier werden we al opgewacht door de Nederlandse beheerders. Na enige formaliteiten konden
we naar ons huisje, wat eigenlijk een flink huis bleek te zijn. Het had min of meer drie verdiepingen,
waarvan de middelste de begane grond was. Nadat we wat boodschappen en tassen met kleding naar het huisje
hadden gebracht, werden de slaapkamers verdeeld. De ouders gingen naar de koele kamers beneden, waar wij
de twee kamers boven mochten gebruiken. Ik had een kamer volledig voor mij alleen, met een gedeeld balkon,
vanwaar je een prachtig uitzicht had over de hele vallei (we zaten namelijk op een hoogte van circa 1500
meter). De eerste twee foto's in
het Fotoalbum geven dit prachtige
uitzicht weer, maar om je nog beter te kunnen laten zien hoe het eruit zag vanaf het balkon, wil ik je
deze Panoramafoto niet
onthouden.
Omdat we een lange dag achter de rug hadden, zijn we op tijd het bed ingedoken. Daarnaast moesten we ook
een beetje uitgeslapen zijn voor de volgende dag (vandaag), want we hadden een bezoek aan
de Tour de France op
het programma staan. Niet ver van Vallandry ligt het dorpje Bourg-Saint-Maurice, waar de wielrenners
doorheen kwamen (na een flinke afdaling begonnen ze na het dorpje weer aan een stevige beklimming). Uit
eerdere ervaring wisten we dat de mooiste plaats om de tour te bekijken bij een beklimming is, dus we
waren al vroeg op stap om een mooi plekje te vinden voordat anderen ons voor zouden zijn. Het vinden van
een mooi stekkie kostte nog wel het nodige zoeken, omdat schaduw op deze zonovergoten dag een vereiste
was. Toen we eenmaal een goede plek hadden gevonden kon het wachten beginnen. We waren zo vroeg dat de
wielrenners nog maar net aan de etappe van vandaag waren begonnen. Via sms had ik contact met een
ex-klasgenoot van het HBO die voor de televisie aandachtig de rit volgde en ons zo op de hoogte kon
houden.
Na enkele uurtjes te hebben gewacht, hoorden we wat herrie in de verte. Dit bleek de naderende
reclamekaravaan te zijn, die altijd enige tijd voor de wielrenners uitrijdt. Ik heb hier helaas geen
foto's van genomen, omdat ik drukker bezig was om reclamezooi te vangen dat afkomstig was van mooie
meiden die op de meest prachtige wagens stonden te gooien. Qua opbouw op de auto's kwam je werkelijk de
gekste dingen tegen, dus dit alles maakte het al een onvergetelijke dag. Toen de karavaan voorbij was
(er kwamen steeds kleine groepjes met wagens langs, omdat ze al circa 150 kilometer gereden hadden en
niet echt meer allemaal bij elkaar reden) kon het wachten op de eerste wielrenners beginnen...
Het duurde niet al te lang voordat een kopgroepje van zes man eraan kwam. Op kop reed de Deense
wielrenner Michael Rasmussen van de Nederlandse Rabobank ploeg. Deze groep werd na een aantal minuten
gevolgd door een iets groter groepje. Daarna volgden nog een grotere groep en uiteindelijk het grote
peloton. Het was erg leuk dat ze zo verspreid reden, want dat is leuker dan dat je binnen een minuut
iedereen hebt zien langskomen. Nu was er dus voldoende tijd om een paar leuke foto's en filmpjes te
maken. De beste foto's heb ik uiteraard weer verzameld in
het Fotoalbum en van een korte
omschrijving voorzien. Toen bijna alle wielrenners gepasseerd waren, zijn we weer naar beneden gegaan
waar we gewacht hebben totdat de Franse Gendarmerie de wegen weer vrijgaf, zodat we weer met de auto
richting ons huisje in Vallandry konden gaan. 'Thuis' werd de buit van de reclamekaravaan bekeken en
daar bleken wel een aantal grappige dingetjes tussen te zitten. Het was dus een geslaagde dag en een
lekker begin van de vakantie!
|
|
Na een rustdag op maandag, zijn we vandaag weer op stap geweest. We zijn onder andere over de berg 'Cormet
de Roselend' gereden, richting de bekende plaats Albertville. Afgelopen zondag kwamen de wielrenners van
deze berg naar beneden om richting Bourg-Saint-Maurice te gaan. De berg is circa 1968 meter hoog en heeft
mooie bergstroompjes met ijskoud water. In
het Fotoalbum kun je daar een aantal
mooie foto's van bekijken. Toen we nog wat verder reden (ik mocht hier zelf een stuk rijden over de smalle
bergweggetjes, wat werkelijk prachtig is!), kwamen we bij een enorm groot meer tussen meerdere
berghellingen. Uiteraard zijn we hier even gestopt om van het uitzicht te genieten en hebben we een paar
mooie foto's genomen.
|
|
Vandaag hebben we het plaatsje Bourg-Saint-Maurice bezocht om daar direct een paar kaartjes te kopen om
die vervolgens op te sturen naar familie en vrienden. Het was erg warm vandaag, maar dat is uiteraard
geen probleem. Zeker als de dorst gelest wordt met een lekker ijsje, wordt er niet geklaagd.
's Avonds was het nog lang licht en besloot ik om een eindje te gaan wandelen. Ik ben een paar kilometer
bergafwaarts gelopen en heb onderweg een flink aantal mooie foto's genomen. In
het Fotoalbum kun je de mooiste
wederom bekijken, samen met een korte toelichting. Daarnaast heb ik ook een paar foto's van mijn
slaapkamer toegevoegd, zodat je kunt zien waar ik de meeste nachten heb doorgebracht (dit is een
subtiele hint om je de volgende sectie ook te laten lezen)...
|
|
Gisteravond waren we zo aan het brainstormen waar we vandaag zoal naar toe zouden kunnen gaan. Eén van
de ideeën was een bezoekje aan de Italiaanse stad Turijn. Eigenlijk was iedereen hier wel voor te vinden,
ondanks dat we dan wel redelijk vroeg uit ons nest moesten. Het was namelijk wel een flink eind rijden en
daarbij ging een groot gedeelte door de bergen waar je meestal niet bepaald kunt opschieten.
Zo geschiede het dus ook, vroeg uit de veren en op naar Italië! Het eerste deel van de rit naar Turijn
was erg leuk, want we kwamen over een aantal bergen waar nog sneeuw lag. We zijn daar even uitgestapt om
met de sneeuw te spelen (naar elkaar te gooien). Vanaf hier had je tevens prachtige vergezichten (zie ook
de foto's in het Fotoalbum). De
bergweggetjes waren hier erg steil en er was geen enkele vangrail of muurtje te bekennen. Het zou wel erg
gevaarlijk zijn om hier 's nachts of ten tijde van slecht weer overheen te rijden! Onderweg werden we nog
opgehouden door een zeer irritante buschauffeur die blijkbaar bang was om in de bergen te rijden, maar
toen we het gevaarte eenmaal voorbij waren konden we gelukkig weer lekker opschieten. Zeker op de
Italiaanse Autostrada konden we de vaart er lekker inhouden. Eenmaal aangekomen in Turijn was het weer
feest. Overal crossten scootertjes rond en een stukje over de busbaan was uiteraard geen probleem. Dat
was nu eenmaal de snelste en eenvoudigste manier om nog vooruit te komen in de hectische binnenstad van
Turijn -- Amsterdam is er niks bij!
Na enig zoeken hadden we in de buurt van het Piazza Vittorio Veneto in een klein straatje twee plaatsen
gevonden waar we de auto's konden parkeren. Vanaf hier zijn we te voet verder gegaan. Allereerst hebben
we foto's genomen van een enorme poster die aan de voorgevel van huizen aan het Piazza Vittorio Veneto
was gehangen. Het onderwerp mag misschien al wel duidelijk zijn: de nieuwe Fiat 500! Op dit zelfde plein
zagen we direct al de eerste 'wilde' Fiat 500. In Nederland hadden we deze nieuwe rugzak nog niet in het
echt gezien, maar hier scheen het niet zo moeilijk te zijn. We liepen verder richting het centrum en
kwamen onder andere de Mole Antonelliana en het Palazzo Madama tegen. In
het Fotoalbum kun je onder andere
deze gebouwen bekijken. In de luxe winkelstraten van Turijn kwamen we allerlei asseccoires en onderdelen
van de nieuwe Fiat tegen. Ook hadden de meeste winkels een sticker op hun etalageruit geplakt met
'Welcome 500' erop, namens de plaatselijke winkeliersvereniging. Op andere plaatsen in de stad bleken ook
van die enorme 500 posters te hangen. Echt leuk zeg! Op het plein voor de Palazzo Madama hebben we nog
met koele water van de fonteinen gespeeld.
Later besloten we om een bezoekje te brengen aan de Duomo di Torino, een 15e-eeuwse kerk,
waarin de wereldberoemde lijkwade van Turijn ligt. Maar toen we daar aankwamen bleken de deuren nog een
tijdje gesloten te zijn. We besloten daarom om eerst een lekker ijsje te kopen, want wat is nu lekkerder
dan Italiaans ijs? We vonden een echte ambachtsman die ons voorzag van horentjes met een flinke
hoeveelheid schepijs. Het was niet voor niets dat deze winkelier meerdere grote bekers en bokalen in zijn
winkel had staan, het ijs was namelijk voortreffelijk! Toen we het ijsje lekker hadden opgesmikkeld waren
ondertussen ook de deuren van de dom geopend, zodat we daar binnen konden kijken.
De meest belangrijke gebouwen hadden we nu wel zo ongeveer gezien, dus wij zijn in de brandende zon weer
teruggelopen naar de auto's. Echter was een ding ons wel een beetje tegengevallen, want we hadden nog
steeds maar één 500 gezien. M'n vader kwam toen op het idee om de oude Fiat fabriek in de wijk Lingotto
te bezoeken. Het kostte een beetje zoeken, maar al gauw hadden we het gevonden en toen viel onze mond
open van verbazing: 6 schattige autootjes, allemaal netjes op een rij! We gingen snel naar de 500's toe
om ze van dichtbij te kunnen bekijken. Een echte primeur en nog wel in Italië! Niet veel later kregen
we van een man die toezicht hield wat leuk promotiemateriaal, maar de topper van de dag moest eigenlijk
nog komen... We mochten na enige tijd namelijk ook echt in één van de 500's zitten! Met die ervaring
konden we wel de nodige personen jaloers maken, haha.
Nu even iets dat op zich niks met foto's te maken heeft, maar wel een erg leuke anekdote is. Het begon
al een beetje laat te worden, dus om nog op tijd weer in Vallandry te komen, besloten we om Turijn weer
achter ons te laten. Echter stuurde een ietwat ondoordachte actie dat plan een beetje in het water. De
autosleutel in de auto opgesloten, tja daar sta je dan... Een Fiat-monteur erbij gehaald, maar ook die
kreeg de goed beveiligde Alfa niet open. Toen zat er weinig anders op dan óf een ruitje in te tikken met
alle gevolgen van dien, óf om de reservesleutel in het huisje in Vallandry op te halen. We besloten om
voor het laatste te kiezen, dus al snel gingen we met vijf van ons weer richting Frankrijk. Omdat we de
gedetailleerde kaarten in de Alfa hadden liggen, kostte het nogal wat moeite om de rondweg van Turijn
terug te vinden. Na enig zoeken hadden we het dan toch gevonden en konden we eindelijk flink opschieten,
dat moest ook wel, want m'n ouders moesten zich nog wel een aantal uurtjes in Turijn vermaken. De heenweg
's ochtends was circa 175 kilometer, waarvan een flink stuk door de bergen. Omdat het weer nu beduidend
slechter was (regen en onweer) en omdat het donker begon te worden, hadden we al snel besloten om de
Fréjustunnel te gebruiken. Zo konden we ondanks een fiks tolbedrag constant op de snelweg blijven rijden,
zodat het ook makkelijker was om in Vallandry te komen. Eén opmerkelijk puntje wel, dit was een flinke
omweg: circe 260 kilometer in plaats van 175. Het was in ieder geval wel een stuk veiliger dan een tocht
in het donker met slecht weer door de bergen.
Eenmaal in Vallandry aangekomen hebben we de reservesleutel gepakt, snel even iets gegeten en de dames
in het huisje achtergelaten, om daarna direct weer terug te keren naar Turijn. Onderweg hadden we bij de
Fréjustunnel een retourkaartje gekocht, omdat we nog een keer weer terug zouden moeten! Na een uur of
drie (er waren ondertussen al zo'n 6 à 7 uur verstreken sinds we uit Turijn vertrokken waren) waren we
weer in Turijn. We hadden echter een probleem, want in deze wereldstad is het niet eenvoudig om zonder
gedetailleerde kaarten een paar personen te vinden. Ik wist wel ongeveer waar we moesten zijn, maar eerst
waren we al enigszins verkeerd gereden op de Tangenziale (rondweg). Ook de specifieke straat (Via Nizza)
die we zochten kwamen we maar niet tegen. Op het laatst leken de bordjes met Lingotto je door de hele
stad te leiden, om gek van te worden! We besloten om wat mensen aan te schieten om zodoende naar Lingotto
te komen, maar ook die bleken van niks te weten. Ondertussen begon het allemaal een beetje te draaien
en wist ik het ook niet goed meer. Het was al diep in de nacht en we hadden ondertussen al heel wat
prostituees langs de straten zien staan. Wellicht bracht dat een helder moment in mij naar boven: in de
bushokjes hing namelijk een stadsplattegrond die ons eenvoudig de weg zou moeten kunnen wijzen. Dit bleek
makkelijker gezegd dan gedaan, want door alle éénrichtingsstraten was het nog steeds niet eenvoudig om op
de plaats van bestemming te komen. Na circa een uur te hebben rondgereden in de binnenstad kwamen we dan
toch weer bekend terrein tegen. Bij de Alfa aangekomen klikte het portier weer vriendelijk open en konden
we na een flinke slok water wéér op weg naar Vallandry. Nu konden we met behulp van goede kaarten (en
enige ervaring) de weg weer snel terugvinden. We gingen wederom door de Fréjustunnel en rond een uur of 7
à 8 kwamen we weer aan bij ons huisje. Het was hoog tijd om eindelijk het bed in te duiken na dit speciale
nachtelijke avontuur. We waren weer een flink aantal ervaringen rijker en één iemand had zijn lesje wel
geleerd, haha. Het is toch wat met die enthousiaste Italiaanse autogekte in de familie...
Na de vakantie heb ik nog een paar Fiat 500 gerelateerde foto's naar diverse autobladen en websites
gestuurd. Tot mijn grote verrassing zijn een paar van deze foto's ook in enkele bladen verschenen. Bekijk
eens het stukje in
de Autovisie,
de Autokampioen of
mijn foto op de voorpagina van de
website Italiaspeed.com.
Ook op andere pagina's op deze website hebben ze mijn foto's gebruikt
(zie hier,
hier,
hier,
hier en
hier). Leuk hè?!
|
|
Na een paar rustdagen en wat minder goede weersomstandigheden, was het vandaag weer tijd om wat leuks te
gaan doen. We zouden namelijk de Mont Blanc gaan 'beklimmen'! Al op tijd vertrokken we naar de bekende
wintersportplaats Chamonix (gelegen op een hoogte van 1039 meter). We kochten kaartjes voor degene die
graag mee naar boven wilden, waaronder ik zelf. Uiteindelijk zouden we naar een hoogte gaan van 3842
meter, waar het een paar graden vroor. Dus ondanks de hoge temperaturen in het dal (circa 25 graden),
trokken we een lange broek, een trui en een jas aan. Uiteraard heb ik mijn digitale camera niet vergeten,
zodoende dat ik jullie weer een selectie van de mooiste in
het Fotoalbum kan laten zien.
Allereerst gingen we naar een tussenstation op een hoogte van 2317 meter, vanwaar we overstapten in een
andere kabelbaan, om zo naar het centrale punt op een hoogte van 3777 meter te komen. De enorme cabines
van de kabelbaan gingen met hoge snelheid naar boven en beneden, waardoor er zich een behoorlijke druk
op je oren ontwikkelde. Blijven slikken en diep in- en uitademen was hier dus wel nodig. Het uitzicht dat
we op deze hoogte hadden was al adembenemend, maar we zouden met een lift nog 65 meter hoger gaan (ook
dat kostte weer een paar Euro, maar nu je er toch bent moet je die kans grijpen, nietwaar?). Daar, het
hoogste punt van Europa dat publiekelijk toegankelijk is, eenmaal aangekomen hadden we een perfect zicht
en konden we immens ver kijken. We waren hoog boven de wolken, die gelukkig niet rond de top van deze
berg hingen. De echte Mont Blanc is nog een kilometer hoger (4809 meter) en die top was voor ons
onbereikbaar, maar we bevinden ons nu op één van de omringende bergen die onderdeel uitmaken van de Mont
Blanc bergketen. De berg waar wij naar boven zijn gegaan heet Aiguille du Midi.
Ondertussen hadden we al een grote gletsjer en diverse bergbeklimmers gezien. Na een flinke tijd genoten
te hebben van de prachtige uitzichten en het heldere zonnige weer, zijn we weer 65 afgezakt tot op het
centrale punt. Hier was een compleet restaurant gevestigd en andere kleine winkeltjes. Je kon bij deze
winkeltjes komen door gebruik te maken van de aanwezige trappen. Dit was best een inspannende opgave,
vanwege de ijle lucht. Het was dus al met al ook bijna letterlijk een adembenemende ervaring. Ook kon je
op dit centrale punt informatieborden vinden over hoe men in het verleden dit alles had aangelegd -- echt
een staaltje vakmanschap en flinke waaghalzerij! We kwamen nog een mooie ijsgrot tegen en een stuk ijs
dat kraakhelder was. Eerdere bezoekers hadden hier hun handen op gelegd, zodat er een diep gat in de vorm
van een hand gevormd was. Uiteraard moesten wij onze handen hier ook even in houden. Naast de foto's met
leuke beschrijvingen in het Fotoalbum
wil ik je ook een paar schitterende panoramafoto's niet onthouden. Bekijk dus ook eens
deze Panoramafoto en
deze Panoramafoto.
Hopelijk vinden jullie de foto's allemaal erg mooi...
Het werd weer tijd om naar beneden te gaan, waarna we ook weer richting Vallandry gingen. De volgende
dagen deden we het rustig aan, zodat we lekker uitgerust weer richting Nederland konden gaan. Gedurende
de laatste dagen in de Franse Alpen heb ik weer een paar boeken van Harry Potter gelezen en nog enorm
van de zon genoten.
De terugreis naar huis verliep weer voorspoedig en eenmaal thuis had ik nog een paar weken vakantie om
me alvast voor te bereiden op mijn nieuwe studie aan de Universiteit Twente, ahum... Het was in ieder
geval een vakantie om nooit meer te vergeten en ook voor de eerste keer op vakantie zonder tent,
vouwwagen of caravan is me niet tegengevallen. Tot volgend jaar!
|
|
|
|
Startpagina →
:: Foto's :: →
Vakantie 2007
~
